ناچارم به گفتن ..!

منظره زیبایی بود .غروب خورشید .دریاچه مرغابی ها ..پارک خلوت ..

اما نمیتوانستم از این زیبایی لذت ببرم ..آرامشم را گرفته بود ..فکر اینکه موضوع بچه را چطور باید بگویم ..یا اصلا بگویم یا نه ؟ ..پریشانم کرده بود ..کاش آیزاک یک زن بود .

کاش میشد با او از همه چی حرف زد .

بلاخره باید با یک نفر درمیان بگذارم ..

آه فهمیدم ..جانت ! جانت زن مهربانیست ..آیزاک هم به او احترام میگذارد ...

باید برایش بگویم ..از اول اولش ..از فلاویای19 ساله تا فلاویای 28 ساله ...از آن روزهایی که خدمتکار برایم چای میریخت ..تا این روزها که ملافه های کثیف هتل را میشویم ..از پدر خودم تا پدر این بچه ..خیلی حرف دارم ..خدا کند گوشی برای شنیدن داشته باشد ...

بخشی دیگر از کتاب  خاطرات من و مستر آیزاک .