یک روزمی آید که باید همین کامپیوتری که ساعت ها پشت آن مینشینی...
دفتر خاطرات هایت که ازیازده سالگی نگه شان داشته ای ... آن کتابی که رویش نوشته : تقدیم به ...عزیزم , آن انگشتر فیروزه که با هیچ چیز عوضش نمیکنی. .آن روسری سفید با گلهای آبی... کفش های ورنی ات که ده دقیقه هم نمیتوانی بپوشی شان .. گوشی موبایلت و خلاصه تمام دوست دارم هایت را ...
میگذاری ومیروی ... همانطور که علی فرمود : بگذار وبگذر...
اخی...چه میشه کرد زندگی همینه دیگه...چه نخواهیم و چه بخواهیم باید بگذریم...به قولی چه بهتر انکه علی(ع)گفته اس و شمانوشته اید...
خودت رو هم باید بذاری و بری از این بالاتر؟