سنگدل

هر زمانیکه که دلم سخت پریشانِ تو بود

   با بهانه به بغضِ سحری ختم میشد

       وچه ساده

            همه ی شعرو غزلهای صبوری شده را

                    تحفه ی خوابِ خوشت میکردم



با خودم میگفتم:



   شاید اینبار...


       دلِ سنگِ تورا نرم کنم..!



       بخدا سنگدلی...